आफ्नो जरा बिर्सेर उड्न खोज्ने छोराको नेपाली कथा |भाग-५ | Nepali Moral Story
भाग-४ का लागि : Click Here
हर्का रामको मृत्युपछि चितवनको त्यो आलिशान घरमा एउटा शून्यता छायो। देवी कुमारी र अरुणले आफ्नो जीवनको सबैभन्दा ठूलो आधार गुमाएको महसुस गरे। हर्का रामको देहान्तको शोकमा गाउँभरिका मानिसहरू उनीहरूको घरमा श्रद्धाञ्जली दिन आए। उनीहरूले हर्का रामलाई एक उदार र दूरदर्शी व्यक्तिको रूपमा सम्झिए, जसले आफ्नो सम्पत्तिलाई आफ्नो परिवारको लागि मात्र होइन, समुदायको उत्थानका लागि पनि प्रयोग गरे। अरुणले बुवाको यो विरासतलाई देखेर गर्व महसुस गर्यो, तर साथै उसको काँधमा ठूलो जिम्मेवारी पनि थपिएको थियो।
देवी कुमारीले हर्का रामको मृत्युपछि आफूलाई सम्हाल्न निकै कोसिस गरिन्। उनी बिहान सबेरै उठ्थिन्, घरको आँगनमा बस्थिन् र हर्का रामले रुचाएको फूलको बोटमा पानी हाल्थिन्। उनको दिनचर्या साधारण थियो, तर उनको मनमा ठूलो पीडा लुकेको थियो, जो उनीलाई बाहेक कसैलाई महसुस हुन सक्नि थिएन। अरुणले आमाको यो अवस्था देखेर उनलाई साथ दिन हरदम कोसिस गर्थ्यो। उसले आफ्नो कामको व्यस्तता बीच पनि हरेक साँझ देवी कुमारीसँग बसेर पुराना कुराहरू सम्झिनी गर्थियो। "आमा, बुवाले सधैं तपाईंको हाँसोको कुरा गर्नुहुन्थ्यो। उहाँ भन्नुहुन्थ्यो, ‘देवीको हाँसो संगै मेरो दिनहरु सुरु हुन्छ,’" अरुणले एक दिन हाँस्दै भन्यो। यो सुनेर देवी कुमारीको ओठमा हल्का मुस्कान आयो, तर उनको आँखा रसाइरहेका थिए।
अरुणले बुवाको सपनालाई जोगाउन आफ्नो जीवन समर्पित गर्यो। उसले "हर्का-देवी शैक्षिक कोष" लाई अझ विस्तार गर्यो। उसले गाउँका युवाहरूलाई व्यवसाय सम्बन्धी तालिम दिन सुरु गर्यो, जसले उनीहरूलाई आत्मनिर्भर बनाउन सहयोग पुर्याउँथ्यो। उसको यो कामले चितवनमा सानो क्रान्ति ल्यायो। गाउँलेहरूले उसलाई "हर्का रामको छोरा" भनेर चिन्न थाले, तर यो पटक यो उपनाममा गर्वको भाव थियो, लाजको होइन। अरुणले यो परिवर्तनलाई मनभरि अनुभव गर्यो। उसले सोच्यो, "मैले यो सम्मान कमाउन धेरै गुमाउनुपर्यो, तर यो मेरो बुवाको साँचो उपहार हो।"
एक दिन अरुणलाई काठमाडौंबाट एउटा चिठी आयो। यो राधिकाको तर्फबाट थियो। चिठीमा लेखिएको थियो, "अरुण, मैले तिमीलाई गलत बुझें। तिमीले आफ्नो जीवनमा गरेको परिवर्तनको बारेमा धरै सुनें। मलाई पछुतो छ कि मैले तिमीलाई त्यो बेला साथ दिइनँ। यदि तिमीले मलाई माफ गर्न सक्छौ भने, म तिमीलाई भेट्न चाहन्छु।" यो चिठी पढेर अरुणको मनमा मिश्रित भावना आयो। उसले राधिकाको स्वार्थी व्यवहार सम्झियो, तर साथै उसले आफ्नो गल्तीहरु पनि बिर्सेको थिएन। उसले चिठीको जवाफमा लेख्यो, "राधिका, मैले तिमीलाई माफ गरिसकें। तर मेरो जीवन अब चितवन र चितवन बासीको लागि महत्व छ, मेरो परिवार र गाउँको सेवामा। तिमी यहाँ आउन सक्छौ भने, हाम्रो भेट हुन सक्छ। तर म अब काठमाडौं फर्किंदिनँ।"
राधिकाले अरुणको जवाफ पढिन् र चितवन जाने निर्णय गरिन्। जब उनी अरुणको घर पुगिन्, उनले त्यहाँको वातावरण देखेर छक्क परेर एकछिन हेरी मात्र रहिन। यो काठमाडौंको आलिशान अपार्टमेन्ट जस्तो थिएन, तर यहाँको शान्ति र सादगीले उनको मन छोयो। अरुणले उनलाई स्वागत गर्यो, र उनीहरूले लामो समयपछि खुलेर कुरा गरे। राधिकाले आफ्नो गल्ती स्वीकार गरिन् र भनिन्, "अरुण, मैले तिमीलाई पैसा र सफलताको लागि मात्र माया गरेको थिएँ। तर आज तिमीले जे गरिरहेका छौ, त्यसले मलाई साँचो मायाको अर्थ बुझायो। म यहाँ तिमीसँगै बस्न चाहन्छु, यदि तिमीले मलाई मौका दिन्छौ भने।"
अरुणले यो प्रस्ताव सुनेर सोचमग्न भयो। उसले राधिकालाई माफ गरेको थियो, तर उनको विश्वास फेरि कमाउन समय लाग्ने कुरा उसले बुझिसकेको थियो। उसले भन्यो, "राधिका, म यहाँ मेरो आमासँग र गाउँको सेवामा बाँचिरहेको छु। यदि तिमी साँचो मनले यहाँ बस्न चाहन्छौ भने, तिमीलाई स्वागत छ। तर यो जीवन तिमीले सोचे जस्तो सजिलो छैन।" राधिकाले यो कुरा स्वीकार गरिन् र चितवनमै बस्ने निर्णय गरिन्। उनले अरुणको काममा सहयोग गर्न थालिन्, र बिस्तारै उनको व्यवहारमा पनि परिवर्तन देखिदै थियो।
समयसँगै देवी कुमारीको स्वास्थ्य पनि कमजोर हुँदै गयो। उनी हर्का रामको बिछोड सहन नसकेर बिस्तारै कमजोर बन्दै थिइन्। एक दिन उनले अरुण र राधिकालाई बोलाएर भनिन्, "अरुण, मलाई थाहा छ, मेरो समय अब धेरै छैन। तर म ढुक्क छु कि तैंले हाम्रो सपना जोगाइराख्नेछस्। राधिका, तिमीले पनि यो परिवारको हिस्सा बन्ने कोसिस गरेकी छौ, त्यसको लागि म तिमीलाई धन्यवाद दिन्छु। मेरो अन्तिम इच्छा छ—यो घर र हाम्रो कोष सधैं गाउँको भलाइको लागि मात्र प्रयोग होस्।" यो सुनेर अरुण र राधिकाको आँखा आसुले भरिए।
केही महिनापछि देवी कुमारीको पनि देहान्त भयो। उनको मृत्युले अरुणलाई फेरि एक्लो बनायो, तर यो पटक उसले हिम्मत हारेन। उसले बुवाआमाको सपनालाई जीवित राख्न राधिकासँग मिलेर काम गर्न थाल्यो। उनीहरूले हर्का राम र देवी कुमारीको सम्झनामा एउटा स्मृति उद्यान बनाए, जहाँ गाउँलेहरू बसेर शान्तिको अनुभव गर्न सक्थे। अरुणले आफ्नो जीवनको हरेक पललाई चितवनको विकास र आफ्नो बुवाआमाको सम्मानमा समर्पित गर्यो।
अरुणको लोभ र घमण्डको यात्राले उसलाई धेरै कुराहरु सिकायो। उसले पैसा र प्रतिष्ठाको पछि लाग्दा गुमाएको परिवारको माया फेरि फर्कायो, र यो पटक उसले त्यसको साँचो मूल्य बुझ्यो। चितवनको त्यो घर अब केवल एक संरचना थिएन, यो एउटा कथाको प्रतीक बन्यो—कर्म, माया, त्याग र साँचो धनको कथा।
Also Read new nepali katha:
1. आफ्नो जरा बिर्सेर उड्न खोज्ने छोराको कथा ।भाग-१
2. आफ्नो जरा बिर्सेर उड्न खोज्ने छोराको नेपाली कथा |भाग-२
3. आफ्नो जरा बिर्सेर उड्न खोज्ने छोराको कथा ।भाग-३