आफ्नो जरा बिर्सेर उड्न खोज्ने छोराको नेपाली कथा |भाग-४| Nepali Moral Story
भाग-३ का लागि : Click Here
अरुण आफ्नो बुवाआमाको घरको ढोकामा उभिएर, जीवनको सबैभन्दा कठिन क्षणको सामना गरिरहेको थियो। उसको आँखा आँसुले भरिएका थिए, तर यो पटक ती आँसु नक्कली भरि थिएनन्। उसको मनमा साँचो पश्चातापको भावना जागिरहेको थियो। उसले आफ्नो घमण्ड र लोभले उसलाई कहाँ पुर्यायो भन्ने कुरा स्पष्ट भाबले देखिरहेको थियो। हर्का राम र देवी कुमारीले उसलाई भित्र बोलाए, तर उनीहरूको स्वरमा पहिलेजस्तो न्यानोपन भने थिएन। उनीहरूले छोरालाई माया गर्थे, तर उनीहरूले उसको नियतलाई पनि बिर्सेका थिएनन्।
"अरुण, तँ यहाँ किन आएको होस्? फेरि कुनै नयाँ खेल खेल्न?" हर्का रामले गम्भीर स्वरमा सोधे। अरुणले टाउको निहुराएर भन्यो, "बुवा, म गलत थिएँ। मैले तपाईंहरूको माया र त्यागलाई कहिल्यै बुझ्न सकिन। मैले पैसा र प्रतिष्ठालाई सबथोक ठानें, तर आज मसँग केही छैन। मलाई मेरो गल्तीको लागि माफ गरिदिनुहोस्। म यहाँ सम्पत्तिको आशा लिएर आएको होइन, केवल तपाईंहरूको माया फेरि पाउन आएको हुँ।" यो सुनेर देवी कुमारीको मन पग्लियो। उनले अरुणको काँधमा हात राखेर भनिन्, "छोरा, हामीले तँलाई सधैं माफ गरेकै थियौं। तर तैंले हामीलाई जहिलै ठूलो पीडा दिइस। यदि तँ साँच्चै परिवर्तन भएको छस् भने, हामी तँलाई फेरि स्वीकार्छौं।"
हर्का रामले भने चुपचाप बसेर अरुणलाई हेरिराखे। उनको मनमा अझै शंकाको भाब बाँकी थियो। उनले भने, "अरुण, माया र विश्वास कमाउन समय लाग्छ। तैंले हामीलाई छोडेर गएको दिनदेखि हामीले धेरै कुरा भोग्यौं। अब तँ यहाँ बस्न चाहन्छस् भने, आफ्नो कर्मले हामीलाई विश्वास दिलाउनुपर्छ। हामी तँलाई यहाँ राख्छौं, तर यो घर र सम्पत्तिको कुनै हिस्सा तँलाई दिइने छैन। यो हाम्रो अन्तिम निर्णय हो।" अरुणले यो कुरा स्वीकार गर्यो। उसलाई थाहा थियो कि उसले योभन्दा बढी आशा गर्नु व्यर्थ छ।
अरुण चितवनमै बस्न थाल्यो। उसले आफ्नो काठमाडौंको जागिर छोडेर स्थानीय स्तरमा चार्टर्ड एकाउन्टेन्टको काम सुरु गर्यो। उसको पहिलो उद्देश्य थियो—बुवाआमाको विश्वास फेरि जित्नु। उसले उनीहरूको नयाँ घरको हिसाब-किताब राख्न थाल्यो, उनीहरूले स्थापना गरेको शैक्षिक कोषको व्यवस्थापनमा सहयोग गर्न थाल्यो। उसले गाउँका गरिब विद्यार्थीहरूलाई निःशुल्क पढाउन पनि सुरु गर्यो। बिस्तारै उसको व्यवहारमा परिवर्तन देखिन थालेको थियो। गाउँलेहरूले उसलाई पहिलाको घमण्डी अरुणको रूपमा होइन, एक परिवर्तित र सहयोगी व्यक्तिको रूपमा हेर्न थाले।
यता हर्का राम र देवी कुमारीले छोराको यो परिवर्तनलाई नजिकबाट नियालिरहेका थिए। उनीहरू खुसी थिए, तर उनीहरूको मनमा अझै पनि पुरानो घाउको पीडा बाँकी थियो। एक दिन साँझ हर्का रामले अरुणलाई बोलाएर भने, "अरुण, तैंले हामीलाई धोका दिएको समय हामीले धेरै रात आँसु बगाउन पर्यो। तर आज तँ यहाँ फर्किएर हामीलाई सहयोग गरिरहेको देख्दा हामीलाई मनको शान्ति मिलेको छ। हामी तँलाई पूर्ण रूपमा माफ गर्छौं, तर यो सम्पत्ति हाम्रो जीवनको अन्तिम दिनसम्म हाम्रै नाममा रहनेछ। हाम्रो मृत्युपछि यो सबै चितवनको विकास र शिक्षाको लागि दानमा जानेछ। तँ यो कुरा स्वीकार गर्न सक्छस् भने, हामी सधैं तँसँगै हुनेछौं।"
अरुणले यो सुनेर टाउको हल्लायो। "बुवा, मलाई अब पैसाको घमण्ड र लोभ छैन। मैले तपाईंहरूको माया गुमाएर त्यसको मूल्य बुझी सकेको छु। म यहाँ तपाईंहरूसँगै बाँच्न चाहन्छु, र यो गाउँको सेवा गर्न चाहन्छु।" यो जवाफले हर्का राम र देवी कुमारीको मन ढुक्क भयो। उनीहरूले छोरालाई अँगालो हाले, र पहिलोपटक तीनै जनाको परिवार फेरि एकजुट भएको अनुभव भयो।
समय विद्धो क्रममा थियो। चितवनमा हर्का राम र देवी कुमारीको घर अब केवल एक भौतिक संरचना मात्र थिएन, यो गाउँको गर्वको प्रतीक बन्यो। उनीहरूले बनाएको शैक्षिक कोषले सयौं विद्यार्थीहरूलाई पढ्ने अवसर दियो। अरुणले पनि आफ्नो जीवनलाई नयाँ दिशा दियो। उसले आफ्नो सीप र ज्ञानले गाउँको आर्थिक विकासमा योगदान पुर्यायो। उसले स्थानीय व्यवसायीहरूलाई हिसाब-किताब र लगानीको सल्लाह दिन थाल्यो, जसले गाउँको अर्थतन्त्रमा सुधार ल्यायो।
तर यो सुखद क्षण सधैं रहने क्रममा रहेन। एक दिन हर्का रामको स्वास्थ्य बिग्रियो। उनी लामो समयदेखि मधुमेहबाट पीडित थिए, र उमेरले पनि साथ छोड्दै थियो। डाक्टरले भने, "उहाँको अवस्था गम्भीर छ। अब धेरै समय बाँकी छैन।" यो खबरले अरुण र देवी कुमारीलाई ठूलो धक्का लाग्यो। अरुणले बुवाको हेरचाहमा कुनै कसर बाँकी राखेन। उसले आफ्नो सबै काम छोडेर हर्का रामको छेउमा बस्यो, उनको औषधि र खानपानको ख्याल राख्यो।
एक रात हर्का रामले अरुणलाई नजिक बोलाए। उनको स्वर कमजोर थियो, तर आँखामा चमक बाँकी थियो। "अरुण, मलाई थाहा छ, मैले तँलाई धेरै कठोर व्यवहार गरें। तर यो सब तेरो भलाइको लागि थियो। आज म ढुक्क भएर जान सक्छु, किनकि तँ फेरि हाम्रो छोरा बनिस्। यो घर र हाम्रो सपना तैले जोगाइराख्नु," उनले भने। अरुणले बुवाको हात समातेर रोइरह्यो। त्यही रात हर्का रामले अन्तिम सास फेरे।
हर्का रामको मृत्युले अरुण र देवी कुमारीलाई गहिरो शोकमा डुबायो। तर उनीहरूले हर्का रामको इच्छालाई सम्मान गरे। अरुणले आफ्नो जीवनलाई बुवाआमाको सपना पूरा गर्न समर्पित गर्यो। उसले आफ्नो लोभ र घमण्डको मूल्य बुझिसकेको थियो, र अब उसको जीवनको एकमात्र उद्देश्य थियो—साँचो माया र परिवारको महत्वलाई कहिल्यै नबिर्सी अगाडी बढ्ने।
क्रमश: भाग-५
Also Read new nepali katha:
1. आफ्नो जरा बिर्सेर उड्न खोज्ने छोराको कथा ।भाग-१
2. आफ्नो जरा बिर्सेर उड्न खोज्ने छोराको नेपाली कथा |भाग-२