प्रेमको जोश, नजिकाइ, र दूरी
काठमाडौंको चहलपहल र पोखरा विश्वविद्यालय बाट पर्चालित एउटा कलेजको शान्त वातावरणमा एउटा फिल्मी सैली मा कथा सुरु हुन्छ। जहाँ अरुण दाङबाट आएका थिए, इन्जिनियरिङको सपना बोकेर। उनी अग्लो, हँसिलो अनि मेहनती केटा थिए। अञ्जली भने चितवनकी, बीबीए पढ्न आएकी, सुन्दर, आत्मविश्वासी र सपनाहरूको खोजीमा थिइन्। दुवैको बाटो अलग थियो, विभाग फरक थिए, तर भाग्यले उनीहरूलाई जोड्ने तयारी गरिसकेको थियो। कलेजमा उनीहरूले एकअर्कालाई दुई-तीन पटक देखेका थिए—कहिले क्यान्टिनतिर, कहिले लाइब्रेरीको बाटोमा। तर, हेल्लो-हाये पनि भएको थिएन। आँखाहरूले मात्रै एकअर्कालाई चिनेका थिए।
बर्खाएम का दिन भएकोले एक दिन वर्षा रोकिने कर्ममा थिएन, टिनकुनेको बस स्टपमा उनीहरूको पहिलो भेट भयो। बागमती नदीको किनारमा पानी परिरहेको थियो, छाता ओढ्दै अरुण बसको पर्खाइमा थिए। त्यहीँ अञ्जली पनि आइपुगिन्, हतारहतार पानीबाट जोगिन खोज्दै। बस ढिला भएको मौका छोपेर अरुणले हिम्मत गरे, "पानीले त भिजाइहाल्छ, छाता सेयर गर्नुहुन्छ?" अञ्जलीले मुस्कुराउँदै "हुन्छ" भनिन्। त्यहीँबाट कुराकानी सुरु भयो—सुरुमा मौसमको कुरा, अनि बिस्तारै कलेज, पढाइ र घरको कुरा। बस आउँदा उनीहरूको मनमा एकअर्काप्रति कौतुहल बढिसकेको थियो।
टिनकुनेको त्यो बर्खाको बस स्टपमा अरुण र अञ्जलीको पहिलो कुराकानी भएको दुई हप्ता एक सपनाजस्तै बित्यो। त्यो दिनको छातामुनिको संयोगले उनीहरूको मन जोडिदिएको थियो। पहिलो भेटपछि भोलिपल्टै कलेजको क्यान्टिनमा उनीहरू फेरि भेटिए। अरुणले हातमा चिया बोकेर अञ्जलीको टेबलतिर गए, र सोधे, "यहाँ बस्न मिल्छ?" अञ्जलीले मुस्कानसहित "मिल्छ नि" भनिन्। त्यहाँबाट उनीहरूको कुराकानीको सिलसिला सुरु भयो—पढाइको तनावदेखि घरको सम्झनासम्म। अरुणले दाङको खेतबारी र गाउँको कुरा सुनाए, अञ्जलीले चितवनको हरियाली र नारायणी नदीको याद सुनाइन्। दिन बित्दै जाँदा उनीहरू एकअर्काको साथमा सहज बन्दै गए।
पहिलो हप्ताको अन्त्यतिर अरुणले हिम्मत गरेर अञ्जलीलाई म्यासेज पठाए, "भरे फ्री छौ? कतै घुम्न जाऔं न।" अञ्जलीले "हुन्छ" भनेपछि उनीहरू काठमाडौंको ठमेल पुगे। ठमेलको साँझ, रंगीचंगी बत्ती र सडकको चहलपहलमा उनीहरूले चिया पिए, हाँसे, र पहिलोपटक एकअर्काको हात समाते। अञ्जलीले अरुणको हात समात्दा उनको मुटु ढुकढुक भएको थियो, तर उनले लुकाइन्। अरुणले भने मनमनै सोचे, "यो पल कहिल्यै नबिर्सौं।" दोस्रो हप्ताको सुरुवातमा उनीहरूले फोनमा घन्टौं कुरा गर्न थाले। अञ्जलीले आफ्नो मनपर्ने गीत सुनाउँथिन्, भने अरुणले सानो कविताहरु लेखेर पठाउँथे। हरेक कुराले उनीहरूलाई नजिक ल्याइरहेको थियो।
दोस्रो हप्ताको शुक्रबार अरुणले अञ्जलीलाई सरप्राइज दिने योजना बनाए। उनले भने, "आज कक्षा सकेर मसँग आउनू, एउटा ठाउँ देखाउँछु।" अञ्जली उत्साहित भइन्। साँझपख उनीहरू काठमाडौंको स्वयम्भू पुगे। मन्दिरको शिरानमा बसेर उनीहरूले सूर्यास्त हेरे। अञ्जलीले टाउको अरुणको काँधमा राखिन्, र अरुणले उनको कपालमा हातले सुम्सुम्याए। "यो सूर्यास्तजस्तै हाम्रो जिन्दगी रंगीन बनोस्," अञ्जलीले बिस्तारै भनिन्। अरुणले मुस्कुराउँदै "बनाउँछौं नि" भने। त्यो रात उनीहरूले स्वयम्भूको फेदमा मोमो खाए, हाँस्दै गफ गरे। अञ्जलीले मोमोको झोलले हात पोलेपछि अरुणले उनको हात समातेर फुके, र दुवै एकअर्काको आँखामा हराए।
भोलिपल्ट शनिबार उनीहरू बागमती नदीको किनारमा घुम्न गए, जहाँ उनीहरू पहिलोपटक भेटिएका थिए। पानी परिरहेको थियो, र अरुणले फेरि छाता ओढाए। "हाम्रो कथा यहीँबाट सुरु भएको हो," अञ्जलीले भनिन्। अरुणले हाँस्दै थपे, "र यो कहिल्यै अन्त्य नहोस्।" उनीहरूले छातामुनि बसेर पानीको आवाज सुनिरहे, एकअर्कालाई नजिकबाट नियालिरहे। अञ्जलीले अरुणको गालामा माया गरेर चिमोटिन्, र अरुणले उनलाई अचानक अँगालो हाले। त्यो पलमा समय नै रोकिएजस्तो भयो।
आइतबार बिहान उनीहरूले कलेज नजिकै पार्कमा भेट्ने योजना बनाए। अरुणले अञ्जलीका लागि सानो फूलको गुच्छा ल्याएका थिए। अञ्जलीले फूल देखेर लजाइन्, र "यो त मलाई मनपर्ने फूल हो" भन्दै खुसीले अरुणलाई अँगालिन्। उनीहरू पार्कको बेन्चमा बसे, हातमा हात राखेर भविष्यका सपनाहरू साटे। अञ्जलीले भनिन्, "मलाई तिमीसँग हरेक दिन यस्तै बिताउन मन छ।" अरुणले उनको हात चुम्दै भने, "हाम्रो प्रेम सधैं यस्तै रहन्छ।" साँझसम्म उनीहरू त्यहीँ बसे, हाँसे, र एकअर्काको साथमा हराए।
दुई हप्ताको अन्त्यमा अरुण र अञ्जलीले आफूलाई एकअर्काबिना अधुरो महसुस गर्न थालेका थिए। स्वयम्भूको सूर्यास्त, बागमतीको छातामुनिको पल, र पार्कको फूलको गुच्छाले उनीहरूको प्रेमलाई गहिरो बनायो। यो दुई हप्ताले उनीहरूलाई यति नजिक ल्यायो कि उनीहरूले औपचारिक रूपमा प्रेम स्वीकार गरे। तर, यो सुरुवात मात्र थियो—उनीहरूको कथामा अझ धेरै मोडहरू आउन बाँकी थिए।
अर्को दिन सरकारी बिदा भएकोले,शनिबारको साँझ अरुणले अञ्जलीलाई विशेष रातको योजना सुनाए। "आज रात कतै घुमौं, अनि तिमीलाई मनपर्ने कुरा गरौं," उनले भने। अञ्जली उत्साहित भइन्। उनीहरू कलेज नजिकैको एउटा सानो रेस्टुरेन्टमा गए, जहाँ मधुरो बत्ती र हल्का संगीतले वातावरण रोमान्टिक बनाएको थियो। अरुणले अञ्जलीको मनपर्ने चिज पिज्जा अर्डर गरे, र दुवैले हाँस्दै खाए। खाना खाइसकेपछि उनीहरू रेस्टुरेन्टको छतमा गए। रातको काठमाडौंको आकाश ताराहरूले भरिएको थियो। अरुणले अञ्जलीको हात समातेर भने, "तिमी यो ताराजस्तै छौ, मेरो आकाशको सबैभन्दा सुन्दर रंग।" अञ्जली लजाइन्, र बिस्तारै उनको काँधमा टाउको राखिन्।
दोस्रो हप्ताको शुक्रबार स्वयम्भूको सूर्यास्त र मोमोको साँझले उनीहरूलाई नजिक ल्यायो। शनिबार बागमती किनारको छातामुनि अँगालो हालेर उनीहरूले प्रेमको गहिराइ महसुस गरे। तर, त्यो शनिबारको रातले उनीहरूको सम्बन्धलाई नयाँ उचाइ दियो।
शनिबार साँझ ८ बजेपछि अरुणले अञ्जलीलाई रेस्टुरेन्टको छतबाट फर्कने क्रममा बिस्तारै सोधे, "तिमीलाई मेरो कोठा देखाउन मन छ। आज रात हामी सँगै समय बिताऔं न?" अञ्जलीले एकछिन हेरिन्, अनि लजाउँदै टाउको हल्लाइन्। उनीहरू अरुणको सानो कोठातिर लागे, जो कलेज नजिकैको एउटा भाडाको फ्ल्याटमा थियो। कोठा साधारण थियो—एउटा सानो बेड, किताबको थाक, र झ्यालबाट देखिने काठमाडौंको रातको आकाश। अरुणले ढोका बन्द गरे, र कोठामा मधुरो बत्तीको उज्यालो फैलियो।
अञ्जली बेडको छेउमा बसिन्, र अरुण उनको नजिक आए। "तिमी यहाँ छौ भने यो कोठा सपनाजस्तो लागेको छ," उनले प्रेमी स्वरमा भने। अञ्जलीले मुस्कुराउँदै उनको हात समाइन्। अरुण बिस्तारै उनको नजिक सरे, र उनीहरूले एकअर्काको आँखामा गहिरो प्रेम देखे। अञ्जलीको कपालको बास्नाले अरुणको मन लठ्ठ बनायो। उनले अञ्जलीको कपालमा हात राखे, र बिस्तारै उनको अनुहार नजिक ल्याए। पहिलो चुम्बन लामो र मिठो थियो—दुवैको मुटुको धड्कनले कोठा भरिएजस्तो भयो। अञ्जलीले अरुणको काँध समातिन्, र अरुणले उनलाई आफूतिर ताने।
उनीहरूले एकअर्काको शरीरको न्यानोपन महसुस गरे। अरुणको हात अञ्जलीको कम्मरमा पुग्यो, र अञ्जलीले उनको छातीमा हात राखेर उसको धड्कन सुनिन्। "तिमी मेरो सबैथोक हौ," अञ्जलीले बिस्तारै भनिन्। अरुणले उनको हात चुम्दै भने, "र तिमी मेरो संसार।" उनीहरू बेडमा बसे, एकअर्कालाई अँगालोमा बेरेर। अञ्जलीको नरम हात अरुणको कपालमा खेल्यो, र अरुणले उनको गालामा बारम्बार माया गरे। उनीहरूको नजरले मात्रै होइन, शरीरले पनि एकअर्कालाई बुझ्न थाल्यो। कोठाको मधुरो उज्यालोमा उनीहरूले एकअर्काको हरेक स्पर्शमा प्रेमको गहिराइ अनुभव गरे।
रात गहिरिँदै गयो। अरुणले अञ्जलीलाई आफ्नो छातीमा टाँसेर राखे, र अञ्जलीले उनको बाहुपाशमा शिर ठाडो पारिन्। "यो रात कहिल्यै नसकियोस्," अञ्जलीले फुसफुसाइन्। अरुणले उनको निधारमा चुम्बन गरेर भने, "यो पल हाम्रो सधैंको लागि हो।" उनीहरूले रातभर एकअर्काको साथमा बिताए—कहिले कुरा गर्दै, कहिले हाँस्दै, र कहिले मौनतामा एकअर्काको न्यानोपनमा हराउँदै। रातको १ बजेसम्म पनि उनीहरूको प्रेमको जोश कम भएको थिएन। अञ्जलीले अरुणको आँखामा हेर्दै भनिन्, "तिमीसँग यस्तो लाग्छ, म पूरा भएँ।" अरुणले उनलाई अझ कस्सिएर अँगालो हाले।
भोलिपल्ट बिहान उनीहरू पार्कमा भेटे। अरुणले अञ्जलीलाई फूलको गुच्छा दिँदा अञ्जलीले रातको सम्झनामा मुस्कुराइन्। "हिजोको रात मेरो जीवनको सबैभन्दा सुन्दर पल थियो," उनले भनिन्। अरुणले उनको हात समातेर भने, "र यो प्रेम सधैं यस्तै रहन्छ।" साँझसम्म उनीहरू हाँसे, गफ गरे, र एकअर्कामा हराए।
प्रेमको सुरुवाती दिनहरू सपनाजस्तै थिए। तर, प्रेम सधैं सजिलो कहाँ हुन्छ र? साना-साना कुरामा झगडा हुन थाल्यो। अरुणको व्यस्त तालिका र अञ्जलीको भावनात्मक अपेक्षाले कहिले तनाव बढायो। पटक-पटक ब्रेकअप भयो, तर हरेक पटक उनीहरू फेरि जोडिए। "हामी अलग हुनै सक्दैनौं" भन्दै अञ्जलीले अरुणलाई अँगालो हाल्थिन्, र अरुणले पनि उनलाई छोड्न सकेनन्।
समय बित्दै गयो। एक दिन अञ्जलीको अस्ट्रेलिया जाने स्वीकृति आयो। उनको बीबीए सकेर विदेश पढ्ने सपना पूरा हुने भयो। अरुण खुसी त थिए, तर मनमा डर पनि थियो। विदाइको दिन दुवैले आँसु लुकाउँदै वाचा गरे, "हामी टाढा भए पनि हाम्रो प्रेम यस्तै रहन्छ।" सुरुमा फोन, म्यासेज र भिडियो कलले उनीहरू जोडिए। तर, अस्ट्रेलियाको व्यस्त जीवनले अञ्जलीलाई बिस्तारै टाढा बनायो। कुराकानी कम हुँदै गयो, जवाफ ढिला आउन थाल्यो। अरुणले सम्झाउँदा पनि अञ्जली "म बिजी छु" मात्र भन्थिन्। बिस्तारै उनीहरूको सम्बन्धमा चिसोपन बढ्यो। अरुणले सम्झन्थे—टिनकुनेको त्यो बस स्टप, छातामुनिको पहिलो कुरा, रातभरको गफ। तर अञ्जलीको मन अब टाढा भइसकेको थियो।
केही महिनापछि अरुणले अञ्जलीको सामाजिक सञ्जालमा शंका लाग्ने पोस्ट देखे। साथीहरूको सहयोगमा उनले थाहा पाए—अञ्जलीको जीवनमा नयाँ मान्छे आएको थियो, अस्ट्रेलियाको पीआर (स्थायी बसोबास) भएको एकजना केटा। अञ्जलीले आफ्नो नयाँ जीवनमा स्थिरता खोज्दै अरुणलाई बिर्सन थालेकी थिइन्। अरुणको मन टुट्यो। उनले टिनकुनेको बस स्टप, कोठाको रात, र फूलको गुच्छा सम्झे, तर अञ्जलीको मन अब अर्कैतिर थियो। बिस्तारै उनीहरूको सम्पर्क टुट्यो।