संघर्षको पाठ | नेपाली कथा
नेपालको एउटा सानो गाउँमा मनोज भन्ने केटा बस्थ्यो। ऊ सानैदेखि मेहनती र सपना देख्ने स्वभावको थियो। उसको परिवार सामान्य थियो—बुवा खाडी मा पैसा कमाउन गएका थिए, आमा घर सम्हाल्थिन्, र सानो भाइ स्कूल जान्थ्यो। मनोजले दश कक्षा पास गरेपछि उसको मनमा एउटा नयाँ विचार आयो। "अब पढेर के गर्नु? स्कूलमा समय बर्बाद गर्नुभन्दा पैसा कमाउन जानुपर्छ," उसले सोच्यो। उसले सुनेको थियो कि भारतको चेन्नईमा काम पाइन्छ र राम्रो कमाइ हुन्छ। त्यसैले, परिवारको विरोधका बाबजुद, ऊ १६ वर्षको उमेरमा स्कूल छोडेर चेन्नईतिर लाग्यो।
चेन्नई पुग्नसाथ मनोजको सपना र वास्तविकताको भेट भयो। ठूलो सहर, अनौठो भाषा, र अपरिचित मान्छेहरूले उसलाई सुरुमा डरायो। तैपनि, उसले हिम्मत गरेर एउटा सानो होटलमा भाँडा माझ्ने काम पायो। दिनभरि खट्दा पनि उसको कमाइ जम्मा २००-३०० भारु हुन्थ्यो। खाने-बस्ने खर्च कटाएर उसले घरमा पैसा पठाउन सक्दैनथ्यो। "यो त सोचेभन्दा गाह्रो रहेछ," उसले मनमनै भन्यो। तर, गाउँ फर्केर हाँसोको पात्र बन्न ऊ चाहँदैनथ्यो। त्यसैले ऊ त्यहीँ संघर्ष गर्न थाल्यो।
केही महिनापछि उसले एउटा कारखानामा काम पायो। त्यहाँ तलब अलि राम्रो थियो, तर काम भने निकै कठिन। बिहान ६ बजेदेखि राति १० बजेसम्म खट्नुपर्थ्यो। साथीभाइ कोही थिएनन्, भाषा पनि बुझ्दैनथ्यो। ऊ एक्लै कोठामा बसेर सोच्थ्यो, "म यहाँ किन आएँ? गाउँमा भएको भए स्कूल पढ्थें, साथीहरूसँग रमाइलो गर्थें।" तर, उसले आफ्नो निर्णयको जिद्दी समातेर अघि बढिरह्यो।
एक दिन कारखानामा मेसिनमा काम गर्दैगर्दा उसको हातमा चोट लाग्यो। मालिकले उपचारको पैसा पनि दिएन, बरु "काम गर्न नसक्ने भए जाऊ" भनेर हप्कायो। त्यो दिन मनोजको आँखा रसायो। ऊ कोठामा फर्केर रुन थाल्यो। उसलाई आफ्नो स्कूल, गाउँ, र परिवारको याद आयो। "मैले स्कूल किन छोडें? पढेको भए आज म यो हालतमा हुने थिइनँ," उसले सोच्यो। उसको मनमा पश्चातापको आगो बल्न थाल्यो। उसले सम्झ्यो, उसका साथीहरू अहिले ११ कक्षामा पढ्दै छन्, भविष्यका सपना बुन्दै छन्, तर ऊ यहाँ एक्लै चोट बोकेर बसेको छ।
केही दिनपछि उसले बुवालाई फोन गर्यो। "बुवा, म फर्कन्छु। मैले गल्ती गरें," उसले भन्यो। बुवाले नरम स्वरमा भने, "फर्क आऊ छोरा, पढाइ छोड्नु तिम्रो ठूलो भूल थियो, तर अझै ढिलो भएको छैन।" मनोजको आँखाबाट आँसु झरे, तर मनमा एउटा नयाँ आशा पलायो। ऊ चेन्नईको त्यो कठिन जीवन छोडेर गाउँ फर्क्यो।
गाउँ फर्केपछि उ फेरि स्कूल भर्ना भयो। सुरुमा साथीहरूले जिस्काए, तर उसले हिम्मत हारेन। "मैले जिन्दगीको ठूलो पाठ सिकें," ऊ भन्थयो। चेन्नईको संघर्षले उसलाई पढाइको महत्व बुझायो। अब उसको सपना थियो—राम्रो पढेर आफ्नो र परिवारको भविष्य उज्यालो बनाउने।
मनोजको कथाले यो सन्देश दियो कि कहिलेकाहीं हाम्रा हतारका निर्णयले हामीलाई पछुताउन बाध्य बनाउँछन्, तर सही समयमा सच्याएर अघि बढ्न सकिन्छ।
More nepali story :
२. Summer Love Review | Love Story Nepali Novel
हजुरहरूलाई यो नेपाली कथा कस्तो लाग्यो, जस्तो लाग्यो त्यस्तै प्रतिक्रिया कमेन्टमा लेख्न नभुल्नुहोला। यस्तै कमेन्ट लेख्नाले हामीलाई अझै यस्ता कथाहरु लेख्न उत्साहित गर्छ।
।।।धन्यवाद।।।