अन्धो आँखाको उज्यालो प्रेम |
हिमालको काखमा बसेको एउटा सानो गाउँ, जहाँ रमेश बस्थिए । रमेश जन्मजात अन्धा थिए। उनको संसार अँध्यारो थियो, तर उनको मन उज्यालो र सपनाहरूले भरिएको थियो। गाउँलेहरू उनलाई माया गर्थे किनभने उनी सधैं हाँसो र सकारात्मक सोचले भरिएका हुन्थे। रमेशको एउटा सपना थियो—साँचो माया पाउनु र जीवनभर साथ दिने जोडी बनाउनु। तर उनको अन्धोपनले उनलाई कहिलेकाहीं आफैंप्रति शंका उत्पन्न गराउँथ्यो। “कसले म जस्तो अन्धोसँग विवाह गर्न चाहला र?” उनी मनमनै सोच्थे।
त्यही गाउँमा एउटी सुनिता पनि बस्थिन्। सुनिता सुन्दर थिइन्, उनको मुस्कानले गाउँका सबैको मन जित्थ्यो। उनको कपाल लामो र कालो थियो, आँखाहरू हिमालको चिसो पानीजस्तै निर्मल थिए। तर सुनिताको सुन्दरता बाहिरी मात्र थिएन, उनको मन पनि उत्तिकै सुन्दर थियो। उनी सधैं अरूलाई सहयोग गर्न तयार हुन्थिन्। गाउँमा उनलाई “हाम्री परी” भन्थे। सुनिता र रमेश सानैदेखि साथी थिए। रमेशले सुनिताको आवाज सुन्दा उनको अनुहारको कल्पना गर्थे। उनलाई लाग्थ्यो, सुनिता संसारकै सबैभन्दा सुन्दर युवती हुनुपर्छ।
एकदिन सुनिताको परिवारले उनको विवाहको कुरा चलाए। अर्को गाउको एउटा धनी परिवारको छोरासँग, उनको कुरा पक्का भएको थियो। तर सुनिताको मनले त्यो प्रस्ताव स्वीकार गर्न सकेन। उनलाई लाग्थ्यो कि सच्चा प्रेम पैसा वा बाहिरी सुन्दरतामा होइन, मनको गहिराइमा हुन्छ। उनले रमेशको बारेमा सोचिन्। रमेशले उनलाई सधैं सम्मान गर्थे, उनको हरेक कुरा ध्यानले सुन्थे र उनको खुसीको लागि सधैं प्रयास गर्थे। सुनिताले रमेशको त्यो माया देखेकी थिईन। उनले निर्णय गरिन्, उनी रमेशसँगै जीवन बिताउन चाहन्छिन्।
जब सुनिताले यो कुरा आफ्नो परिवारलाई भनिन्, सबै चकित भए। “रमेश अन्धो छ, तिमी किन उसैसँग विवाह गर्न चाहन्छौ?” उनकी आमाले सोधिन्। सुनिताले मुस्कुराउँदै भनिन्, “आमा, आँखाले देख्ने सुन्दरता क्षणिक हुन्छ, तर मनले देख्ने सुन्दरता सधैं रहन्छ। रमेशको मनले मलाई जति माया गर्छ, त्यो म कसैको आँखाले देख्न सक्दिनँ।” सुनिताको कुराले परिवारको मन पग्लियो, र उनीहरूले यो विवाहको लागि सहमति दिए।
रमेशलाई यो कुरा थाहा हुँदा उनी भावुक भए। उनले सुनितालाई सोधे, “म अन्धो छु, तिमी जस्ती सुन्दर र गुणी केटीले मलाई किन रोज्यौ?” सुनिताले उनको हात समातेर भनिन्, “रमेश, तिमीले मलाई कहिल्यै आँखाले देखेनौ, तर तिम्रो मनले मलाई हरेक पल महसुस गरेको छ। यो साँचो प्रेम हो। म तिमीलाई मेरो जीवनको साथी बनाउन चाहन्छु।” रमेशको आँखाबाट आँसु झरे, तर त्यो खुसीको आँसु थियो।
केही समयपछि गाउँमा धुमधामले उनीहरूको विवाह भयो। गाउँलेहरूले यो जोडीलाई देखेर भने, “सुन्दरताको अर्थ बाहिरी रूप होइन, सच्चा प्रेम र समझदारी हो।” विवाहपछि रमेश र सुनिताले सानो संसार बसाले। रमेशले सुनिताको साथ पाएर आफ्नो सपना पूरा गर्न थाले, उनले गाउँमा एउटा सानो संगीत स्कूल खोले, जहाँ उनले अरूलाई बाँसुरी बजाउन सिकाउँथे। सुनिताले उनको हरेक कदममा साथ दिई।
जीवनमा कठिनाइहरू पनि आए, तर उनीहरूले एकअर्काको हात कहिल्यै छोडेनन्। रमेश भन्थे, “मेरो संसार अन्धकार थियो, तर सुनिता मेरो उज्यालो बनिन्।” सुनिताले पनि भन्थिन्, “रमेश मेरो आँखा होइनन्, तर मेरो मनको दृष्टि हुन्।” उनीहरूको प्रेमले गाउँमा एउटा सन्देश छोड्यो, सच्चा प्रेमले कुनै सीमा वा कमजोरीलाई मान्दैन।
यो कथा हामीलाई सिकाउँछ कि जीवनमा बाहिरी कुराले होइन, मनको भावनाले महत्त्व राख्छ। रमेश र सुनिताको जोडीले प्रमाणित गर्यो कि प्रेमले हरेक अन्धकारलाई उज्यालो बनाउन सक्छ।
More nepali story :
२. Summer Love Review | Love Story Nepali Novel
हजुरहरूलाई यो नेपाली कथा कस्तो लाग्यो, जस्तो लाग्यो त्यस्तै प्रतिक्रिया कमेन्टमा लेख्न नभुल्नुहोला। यस्तै कमेन्ट लेख्नाले हामीलाई अझै यस्ता कथाहरु लेख्न उत्साहित गर्छ।
।।।धन्यवाद।।।