गोठालो जादा लाएको माया | नेपाली प्रेम कथा
बर्दियाको एउटा सानो गाउँमा राधा र लक्ष्मण बस्दथे। उनीहरूको घर नजिकै थियो, र सानैदेखि उनीहरूको जीवन एकअर्कासँग जोडिएको थियो। राधा, ठुला-ठुला आँखा र हँसिलो स्वभावकी, र लक्ष्मण, एक कक्षा माथि पढ्ने र अलि गम्भीर स्वभावको, सानैदेखि अभिन्न मिल्ने साथी थिए। उनीहरू एउटै गाउँको स्कूलमा पढ्थे। स्कूल सकिएपछि हरेक दिन लक्ष्मणले साइकल चलाउँथे र राधा पछाडि बस्थिन्। साइकलको पाङ्ग्रा संगै उनि हरु पनि रमाउदै आगाडी बढ्दै थिए।
तर
सबैभन्दा रमाइलो त गोठालो जाँदा हुन्थ्यो। छुट्टीको दिन र गर्मीको बिदामा राधा र लक्ष्मण आफ्ना भैंसीहरू चराउन खेततिर जान्थे। धेरैजसोलाई यो काम झन्झटिलो लाग्थ्यो, तर उनीहरूका लागि यो एउटा रोमांच थियो। उनीहरु घामले पोल्दा, खोला मा पौडिदै रमाउँथे। कहिलेकाहीं रूखको छहारीमा बसेर भैसीको मुई र भुटेको मकै खान्थे, जो घरै बाट लगेर जन्थिये। ती पलहरू अनन्त रमाइला थिए। भैंसीको टाढाको डाक, र उनीहरूको माया दिनदिनै गहिरिँदै गयो।
समय बित्दै गयो, र जीवनले उनीहरूलाई फरक बाटोमा लैजान थाल्यो। दस कक्षाको परीक्षा सकेपछि लक्ष्मण काठमाडौं पढ्न गए। बिदाइको त्यो दिन राधालाई नमिठो लाग्यो। उनी गाउँको छेउमा उभिएर बस चढ्दा हात हल्लाइरहेकी थिइन्, मनमा एउटा पीडा लिएर। त्यो बेला स्मार्टफोन थिएन, नेटवर्क पनि राम्रो थिएन। पत्र लेख्ने चलन कम थियो, फोन पनि कहिलेकाहीं मात्र। उनीहरू टाढिए। राधा गाउँमै बसेर परिवारको काममा सघाउँथिन्, लक्ष्मण शहरको व्यस्ततामा आफ्नो भविष्य बनाउन लागे।
वर्षौं बिते। उनीहरू आ-आफ्नो बाटोमा हिँडे। चाडपर्वमा लक्ष्मण गाउँ आउँदा कहिलेकाहीं उनीहरूको आँखा जुध्थ्यो। एउटा लजालु मुस्कान, एउटा टाउको हल्लाई, ती पुराना दिनको सानो झल्को। दुवैको मनमा माया थियो, गोठालो जाँदाको ती निर्दोष सम्झनाहरू। तर कसैले बोलेनन्। समयले उनीहरूबीच दूरी बनाएको थियो, र बाल्यकालको सरलता वयस्कताको जटिलतामा बदलिएको थियो।
एक गर्मीको बिदामा, धेरै वर्षपछि, लक्ष्मण लामो समयका लागि गाउँ फर्किए। राधा, अब जिम्मेवार युवती, आफ्ना भैंसी चराउन त्यही पुरानो खेततिर गएकी थिइन्। संयोगले लक्ष्मण त्यतै घुम्दै थिए, पुराना यादलहरुले तानेर। टाढैबाट उनले राधालाई देखे—सूर्यको सुनौलो उज्यालोमा उनको परिचित छायाँ। मनमा केही हलचल भयो। उनी नजिक गए।
“राधा,” उनले बिस्तारै बोलाए।
राधा फर्किइन्, छक्क परिन्, अनि मुस्कुराइन्। “लक्ष्मण, धेरै समय पोछि भेट भयो।”
उनीहरू त्यही पुरानो रूखमुनि बसे, भैंसीहरू वरपर चरिरहेका थिए। हावामा सम्झनाहरू बगे—हाँसो, गोप्य कुरा, र एउटा नबोलेको माया। उनीहरूले आफ्नो जीवन, सपना र बितेका वर्षहरूबारे कुरा गरे। कुनै गुनासो थिएन, केवल एकअर्कालाई बुझ्ने कोमलता।
“ती दिनहरू सम्झिन्छौ?” राधाले सोधिन्, हल्का आवाजमा।
“हरेक दिन,” लक्ष्मणले जवाफ दिए, उनको आँखामा हेर्दै।
सूर्य अस्तायो, आकाश सुनौलो र गुलाबी भयो। थप बोल्नु परेन। गोठालो जाँदा जागेको माया कहिल्यै मरेको थिएन—त्यो उनीहरूको मनमा बसेको थियो, समयले ननिभ्ने सानो ज्वाला जस्तै। बाटो फरक भए पनि, त्यो छोटो पलमा उनीहरू फेरि तिनै बालक-बालिका बने, जसले खेतमा दौडेर आफ्नो गाउँजस्तै सरल र विशाल माया पाएका थिए।
हजुरहरूलाई यो नेपाली कथा कस्तो लाग्यो, जस्तो लाग्यो त्यस्तै प्रतिक्रिया कमेन्टमा लेख्न नभुल्नुहोला। यस्तै कमेन्ट लेख्नाले हामीलाई अझै यस्ता कथाहरु लेख्न उत्साहित गर्छ।
।।।धन्यवाद।।।
Post a Comment