"एक्लोपनको उज्यालो: उदितको सपना"
एउटा सानो गाउँमा एउटा परिवार बस्थ्यो। त्यो गाउँ चारैतिरबाट हरियालीले भरिएको, शान्त र सरल जीवनको परिचायक थियो। त्यो परिवारमा एउटा केटोको जन्म भयो, जसको नाम उदित राखियो। उदित गरिब परिवारमा हुर्केको भएपनि, सानैदेखि फरक सपना बोकेको थियो। बिहान उठेर गाईवस्तुलाई घाँस हाल्ने, विद्यालय जाने, साथीहरूसँग खेल्ने र साँझ घर फर्केर आमा-बुवासँग समय बिताउने। तर उसको मनमा सधैं एउटा कुरा खेलिरहन्थ्यो; गाउँको यो सानो संसारभन्दा बाहिर ठूलो दुनियाँ छ, जहाँ उसले आफ्नो भविष्य बनाउन सक्थियो।
उदितको परिवार गरिबीको रेखामुनि थियो। उसका बुवा खेतमा काम गर्थे भने आमा घरको सबै जिम्मेवारी सम्हाल्थिन्। गाउँमा स्कूल पनि थियो, तर त्यहाँ पढाइको स्तर खासै राम्रो थिएन। उदितले जति पढ्न सक्थ्यो, पढ्थ्यो। उसको मेहनत र लगनशीलता देखेर गाउँका एकजना शिक्षकले उसलाई सल्लाह दिए, "उदित, तिमीमा ठूलो सम्भावना छ। यदि तिमीले उच्च शिक्षा लियौ भने तिम्रो जीवन बदलिन सक्छ। शहर गएर पढ्ने कोसिस गर।" यो कुराले उदितको मनमा गहिरो छाप छोड्यो।
समय बित्दै गयो। उदितले एसएलसी पास गरेपछि उसले शहर जाने निधो गर्यो। उसका बुवा-आमाले पनि उसको सपनालाई समर्थन गरे, यद्यपि उनीहरूसँग खासै पैसा थिएन। गाउँलेहरूले पनि सहयोग गरेर केही रकम जुटाइदिए। अन्ततः उदित एउटा चहलपहलले भरिएको ठूलो शहरमा पुग्यो। त्यो शहर उसको गाउँभन्दा एकदमै फरक थियो—उच्च भवनहरू, गाडीको कोलाहल, मानिसहरूको भीड र चम्किलो बत्तीहरू। उदितलाई सुरुमा यो सबै नौलो र रोमाञ्चक लाग्यो।
शहरमा उसले एउटा सानो कोठा भाडामा लियो। त्यो कोठा साँघुरो थियो, एउटा झ्याल मात्र थियो जसबाट थोरै उज्यालो छिर्थ्यो। उदितले सोच्यो, "यो त अस्थायी हो, म यहाँ पढाइ पूरा गर्छु र राम्रो जीवन बनाउँछु।" उसले एउटा राम्रो कलेजमा भर्ना गर्यो र पढाइमा निरन्तर पर्यो। तर समय बित्दै जाँदा उसको जीवनमा एउटा अर्को मोड आयो।
शहरको चहलपहल र व्यस्तताले उदितलाई सुरुमा तानेको थियो, तर बिस्तारै उसले आफूलाई एक्लो महसुस गर्न थाल्यो। गाउँमा ऊ कहिल्यै एक्लो थिएन—सधैं साथीभाइ, परिवार र प्रकृतिको साथ हुन्थ्यो। तर यहाँ, कोठामा एक्लै बस्दा उसको मन उदास हुन थाल्यो। कलेजमा पनि उसले खासै साथी बनाउन सकेन। सबैजना आफ्नै दुनियाँमा व्यस्त थिए। उदित दिनभरि पढ्थ्यो, राति कोठामा फर्किन्थ्यो र एक्लै बसिरहन्थ्यो। उसको सानो कोठा उसका लागि जेलजस्तै बन्न थाल्यो।
एक दिन, उदित कोठाको झ्यालबाट बाहिर हेरिरहेको थियो। शहरका ठूला भवनहरू र व्यस्त सडकहरू देख्दा उसलाई गाउँको सम्झना आयो। उसले सोच्यो, "म यहाँ किन आएँ? के यो सबै मेहनतको अर्थ छ?" उसको मनमा निराशा र डरले जरा गाड्न थाल्यो। ऊ बिस्तारै डिप्रेसनको सिकार बन्दै गयो। राति निद्रा लाग्न छोड्यो, खाना पनि मन लाग्न छोड्यो। उसले आफ्नो सपनालाई बोझको रूपमा महसुस गर्न थाल्यो।
तर एक रात, उदितले आफ्नो गाउँको एउटा पुरानो कुरा सम्झियो। उसकी आमाले सधैं भन्ने गर्थिन्, "उदित, जिन्दगीमा कठिनाइ आउँछन्, तर हामीले हिम्मत हार्नुहुँदैन। हरेक अँध्यारो रातपछि उज्यालो बिहान आउँछ।" यो सम्झनाले उसलाई नयाँ ऊर्जा दियो। उसले सोच्यो, "म यहाँ हार मान्न आएको होइन। म मेरो गाउँको प्रतिनिधित्व गर्छु। मेरो सपनाले मलाई मात्र होइन, मेरो परिवार र गाउँलाई पनि उज्यालो दिनेछ।"
त्यसपछि उदितले आफ्नो दिनचर्या बदल्ने निर्णय गर्यो। ऊ कोठामा मात्र बस्न छोड्यो र बाहिर निस्कन थाल्यो। उसले कलेजमा साथी बनाउने कोसिस गर्यो, किताब पढ्न थाल्यो र आफ्नो लक्ष्यमा ध्यान केन्द्रित गर्यो। बिस्तारै उसको मन हल्का हुन थाल्यो। शहरको चहलपहल उसका लागि अब डरलाग्दो रहेन, बरु प्रेरणाको स्रोत बन्यो। उदितले बुझ्यो कि जीवन एउटा यात्रा हो, जहाँ कठिनाइ र सुख दुवै आउँछन्। उसले आफ्नो डिप्रेसनलाई जितेर अगाडि बढ्ने संकल्प गर्यो।
यो कथा उदितको हो, जो गाउँबाट शहरसम्मको यात्रामा आफ्नो सपना र मनको लडाइँ लड्दै अगाडि बढ्यो।
More nepali story :
२. Summer Love Review | Love Story Nepali Novel
३. सायाको सारांश (Summary of Saya) | Best Nepali Novel
हजुरहरूलाई यो नेपाली कथा कस्तो लाग्यो, जस्तो लाग्यो त्यस्तै प्रतिक्रिया कमेन्टमा लेख्न नभुल्नुहोला। यस्तै कमेन्ट लेख्नाले हामीलाई अझै यस्ता कथाहरु लेख्न उत्साहित गर्छ।
।।।धन्यवाद।।।