जन्म दिनु मात्र आमाको परिचय होइन | Nepali Sad Story

सुदूरपश्चिम नेपालको एउटा सानो गाउँमा, जहाँ हरियाली पहाड र सुनौला खेतहरूले घेरिएको थियो, दुई दाजुभाइ गणेश र राम बस्थे। गणेश १२ वर्षको थियो र कक्षा ४ मा पढ्थ्यो, भने राम १० वर्षको थियो र कक्षा २ मा। उनीहरूको सानो माटोको घर गाउँको छेउमा थियो, जहाँ छिमेकीहरूको कुराकानी र बाख्राहरूको आवाज सधै गुञ्जिन्थ्यो। दाजुभाइको जीवन सजिलो थिएन, तर उनीहरू एकअर्कासँग थिए, र त्यो नै उनीहरूलाई पर्याप्त थियो,जबसम्म सबै कुरा बदलिँदैन।

उनीहरूको बुवा विष्णु एक मेहनती व्यक्ति जो भारत मा पशिना बगाई रहेका थिए, जसको हृदय दयालु तर बोझले भरिएको थियो। उनीहरूकी आमा सरस्वती भने आफ्नो परिवारभन्दा आफैंलाई बढी माया गर्ने महिला थिइन्। विष्णुले उनको लापरवाही धेरै पटक माफ गरेका थिए, आशा गर्दै कि उनले छोराहरूको लागि उ बदलिन्छिन्। तर उनि कहिले बदलिनन्। उनी दिनभरि गफ गर्थिन्, घरको पैसा लिएर बाहिर डुल्थिन्, र हरि र रामलाई एक्लै छोडिदिन्थिन्। एक दिन, वर्षौंसम्मको धैर्यपछि, विष्णुले बिछोडिने कठोर निर्णय लिए। सरस्वतीले केही रुपैयाँ लिएर गइन् र पछाडि फर्केर पनि हेरेनन्, आफ्ना छोराहरूलाई पूर्ण रूपमा छोडेर।

दाजुभाइको मन दुख्यो, तर जीवन चलिरह्यो। छ महिनापछि, विष्णुले दोस्रो बिहे गरे। गाउँमा हल्ला फैलियो, कसैले उनलाई स्वार्थी भने, कसैले हरि र रामलाई चेतावनी दिए कि नयाँ आमा, गीता, ले उनीहरूलाई कहिल्यै माया गर्दिनन्। साना दाजुभाइले यो कुरा बुझ्न सकेनन्, तर गाउँलेका कुराले उनीहरूको मन भारी बनायो। तर उनीहरूका हजुरबा र हजुरआमा, जो नजिकै बस्थे, उनीहरूलाई धेरै माया गरेर पालेका थिए। "गाउँलेको कुरा नसुन," हजुरआमाले भन्नुहुन्थ्यो, उनीहरूलाई तातो रोटी थमाउँदै। "तिमीहरू हाम्रा खजाना हौ।"

गीता, नयाँ आमा, सबैलाई अचम्ममा पारिन्। उनी घरमा हल्का हावाजस्तै आइन्, न्यानोपन र हेरचाह लिएर। उनले हरि र रामलाई आफ्नै छोराजस्तै व्यवहार गरिन्, फाटेका लुगा सिउँथिन्, उनीहरूको मनपर्ने खाना बनाउँथिन्, र स्कूलको गृहकार्यमा सघाउँथिन्। विष्णु र गीताले आफ्नै बच्चा नजन्माउने निर्णय गरे—नचाहेर होइन, तर गणेश र राममा आफ्नो सम्पूर्ण माया खन्याउन चाहेर। पहिले उदास रहेको घर हाँसो र शान्तिको स्वर्ग बन्दै गयो। गीताको दयालुता देवीको आशीर्वादजस्तै थियो, र दाजुभाइले आफ्नी पहिलो आमाको त्यागेको पीडा बिर्सन थाले।

समय बित्दै गए एउटा सानो र खुसी परिवारको घर बन्यो, त्यो घर!, बाह्र वर्ष बित्यो। गणेश अब २४ वर्षको बलियो युवा भए, जो आफ्नो पढाई सकेर एउटा विद्यालयमा शिक्षक भए र राम, २२ वर्षको, उसले चाही पढाई छोडेर होटल व्यवसाय तिर लागे। उनीहरू गीताको माया र हजुरबा-हजुरआमाको बुद्धिमा हुर्किएका थिए। एक दिन, एउटा फोन आयो, अतीतको आवाज। यो सरस्वती, उनीहरूकी जैविक आमा थिइन्। उनले आफ्ना छोराहरू राम्रोसँग बसेको सुनेकी थिइन्, र अब, समय र पश्चातापले कमजोर भएकी, उनी फेरि जोडिन चाहन्थिन्। "मेरा छोराहरू," उनले फोनमा भनिन्, "म तिमीहरूकी आमा हुँ। मलाई भेट्न आऊ।"

गणेश र रामले एकअर्कालाई हेरे। उनीहरुलाई रिस को झोप ले पोल्यो। "उसले हामीलाई जन्म दिइन्," गणेशले भने, "तर गीताले हामीलाई घर दिइन्।" रामले टाउको हल्लाए। "हामीहरु सित पहिल्यै एउटी सच्चा आमा छिन्।" उनीहरूले उनको फोन बेवास्ता गरे, किनकि उनीहरूको मन भरिएको थियो। सरस्वतीले उनीहरूलाई खाली छोडेकी थिइन्, तर गीताले उनीहरूको जीवन मायाले भरिदिएकी थिइन्।

गाउँले अझै कुरा गर्थे, तर दाजुभाइलाई वास्ता थिएन। उनीहरूलाई सत्य थाहा थियो: जन्म दिनु मात्र आमाको परिचय होइन, माया गर्नु र साथ दिनुले आमा बनाउँछ। उनीहरूको स्वर्ग अटल रह्यो, एउटी महिलाको हातले बनाइएको, जसले उनीहरूलाई रोजिन्, र एउटा बुवाले, जसले कहिल्यै हार मानेनन्।

हजुरहरूलाई यो नेपाली कथा कस्तो लाग्यो, जस्तो लाग्यो त्यस्तै प्रतिक्रिया कमेन्टमा लेख्न नभुल्नुहोला। यस्तै कमेन्ट लेख्नाले हामीलाई अझै यस्ता कथाहरु लेख्न उत्साहित गर्छ। 

।।।धन्यवाद।।।