पहिलो चुम्बन
घरमा उत्साहको माहोल थियो, फूलका मालाहरू टाँगिँदै थिए, र बत्तीहरूले उज्यालो छरिरहेको थियो।
"हो हो, किन नगर्नू? तिमीले आफ्नो घर सजाउँछौ नै, आखिर परी लामो समयपछि फर्किंदै छिन्," विक्रान्तका साथी उमेशले हाँस्दै भने। उमेश राय, विक्रान्त शाहका पुराना मित्र र परीका काका, सधैंजस्तै रमाइलो माहोल बनाउन माहिर थिए।
"म तिमीले नोकरलाई अह्राउँदै गर्दा नै आइसकेको थिएँ," उमेशले जवाफ दिए, मुस्कुराउँदै।
"यो सानो खुशी हो र? यो त मेरो लागि सबैभन्दा ठूलो सुख हो। मेरी राजकुमारी, मेरी प्यारी छोरी परी दस वर्षपछि फर्किंदै छे। तिमीलाई कहिल्यै थाहा हुँदैन उमेश, मैले यो दस वर्ष छोरी बिना कसरी बाँचे," विक्रान्तले उदास मुस्कानसहित भने।
"ओहो मेरो भगवान! मैले परीको उडानको समय नै बिर्सें। हतार न गरौं, नत्र ढिला हुन्छ र परी रिसाउँछे। म उनलाई दुखी देख्न चाहन्न," विक्रान्तले हतारिँदै भने र गाडीतिर दौडिए।
उमेश र विक्रान्त गाडीमा बसे, र विक्रान्तले ड्राइभरलाई चाँडो एयरपोर्ट लैजान अह्राए।
"अरे, मतलब तिम्री प्रेमिका आउँदै छ?" पसलेले फूल दिँदै हाँसे।
"काका र बाबु कहाँ छन्? समयमा आउँछु भनेका थिए, तर अझै आएनन्। १५ मिनेट भइसक्यो, कहाँ हराए होलान्!" परीले आफैंसँग गुनासो गरिन्। (परी, सबैभन्दा जवान र सुन्दर केटी, जसको मनमोहक आँखा र खैरो कपालले सबैलाई लोभ्याउँथ्यो।)
"के म तिम्री प्रेमिका जस्ती देखिन्छु? कति मूर्ख छौ तिमी, म बाट टाढा बस, नत्र अर्को थप्पड हान्छु," परीले रिसले चुरचुराउँदै भनिन् र एयरपोर्टको बाहिर निस्कन लागिन्।
त्यहीबेला, एउटी केटी राहुलतिर आईन, र राहुललाई अँगालो हालिन् र भनिन्, "तिमी कहाँ थियौ?"
परीले काकालाई अँगालो हालिन् र भनिन्, "पक्कै पनि याद गरेँ, काका, तर बाबा जति होइन।"
एकअर्कालाई भेटेपछि उनीहरू घरतिर लागे। (पारी स्वतन्त्र र बुद्धिमान केटी थिइन्। लन्डनमा एक्लै बसेर उनले धेरै अनुभव बटुलेकी थिइन्। उनलाई आफ्ना बाबुको यो शाही व्यवहार र सानो केटीजस्तो माया मन परेको थिएन।)
"तर बाबा, म अब सानी केटी होइन," परीले हल्का गुनासो गरिन्, तर उनको आँखामा बाबुको मायाप्रति न्यानोपन पनि थियो।
उमेशले यो देखेर हाँसे, "ए परी, तिमी जति ठूली भए पनि विक्रान्तको लागि सधैं राजकुमारी नै रहन्छौ। ल, अब भित्र जाऊ र तयार होऊ, आज साँझ ठूलो पार्टी छ।"
पारी आफ्नो कोठातिर लागिन्। उनको पुरानो कोठा पनि सजाइएको थियो—रातो पर्दाहरू, फूलका गुलदस्ताहरू, र उनको ओछ्यानमा रेशमी सिरक। उनले आफ्नो झोलाबाट एउटा साधारण तर सुन्दर पहिरन निकालिन्—गाढा नीलो रंगको लेहेंगा, जसमा चाँदीको कढाईले उनको सुन्दरतालाई झनै निखार्थ्यो। ऐनामा आफूलाई हेर्दै उनले सोचिन्, "लन्डनको स्वतन्त्र जीवनपछि यो सब कति अनौठो लाग्छ।"
तल, पाहुनाहरू आउन थालेका थिए। संगीतको धुन बज्न थाल्यो, र घरमा रमझम सुरु भयो। विक्रान्तले हरेक पाहुनालाई हाँसेर स्वागत गरिरहेका थिए, तर उनको आँखा बारम्बार सिँढीतिर फर्किन्थ्यो, परीको प्रतीक्षामा। त्यहीबेला राहुल सक्सेना पनि भित्र पसे, हातमा सुन्दर फूलको गुच्छा लिएर। उनको साथमा सिमरन थिइन्, जो ठूलो स्वरमा हाँस्दै सबैसँग गफ गरिरहेकी थिइन्। राहुलको नजर भने कोठाभरि घुमिरहेको थियो, एयरपोर्टको घटनाले उनको मनमा काँडा बिझाइरहेको थियो।
जब परी सिँढीबाट तल ओर्लिइन्, कोठामा एकछिन शान्ति छायो। उनको खैरो कपाल काँधमा लहराउँदै थियो, र उनको मनमोहक आँखाले सबैको ध्यान खिच्यो। उनको लेहेंगाले उनको सौन्दर्यलाई अझ उजागर गरिरहेको थियो। विक्रान्तले छोरीलाई देखेर गर्वले छाती फुलाए, "मेरी परी सधैं यस्तै सुन्दर रहोस्।" उमेशले फुसफुसाए, "यो त साँच्चै राजकुमारी जस्ती छे।"
राहुलको नजर परीमा अडियो। उनको रिस बिस्तारै जिज्ञासामा बदलियो। यो त्यही केटी हो जसले मलाई थप्पड हानिन्? उनले मनमनै सोचे। उनको मुटुले एक धड्कन छोड्यो, उनको आकर्षण लुक्न सकेन।
"लाग्छ, हाम्रो भेट भाग्यले नै लेखेको छ," राहुलले हल्का मुस्कुराउँदै भने।
परीले जवाफ दिन नपाउँदै सिमरन आएर राहुललाई नाच्न तानिन्। "जाऊ न, मेरो जोडी बन्नुपर्छ," सिमरनले हाँस्दै भनिन्। परीले उनीहरूलाई नाचिरहेको हेरिन्। राहुलको चाल र आत्मविश्वासले उनको मनमा अनौठो भावना जाग्यो, तर उनले त्यसलाई दबाइन्। उनी आफ्ना बाबुतिर गइन् र भनिन्, "बाबा, मसँग नाच्नुहोस् न।" विक्रान्तले खुशीसाथ हात समाते, र बाबु-छोरीको ढिलो नृत्यले कोठामा न्यानो माहोल बनायो।
"परी," उनले छोटो जवाफ दिइन्, तर उनको स्वरमा जिज्ञासा लुकेको थियो।
उनीहरू कुरा गर्न थाले—लन्डनको जीवन, बंगलोरको पुराना दिनहरू। आगोको उज्यालोमा उनीहरूको अनुहार चम्किरहेको थियो। कुराकानी बिस्तारै गहिरो भयो। राहुलको हात अनायास परीको हातसँग ठोक्कियो, र यो पटक उनले हात छोडेनन्। परीको मुटु दौडियो, तर उनले पनि हात झिकिनन्। उनीहरूका औंलाहरू छायामा लुकेर जोडिए।
त्यहीबेला, सिमरनले टाढाबाट यो देखिन्, उनको मुस्कान हरायो। विक्रान्तले पनि छोरीको ध्यान बाँडिएको महसुस गरे, र उनको अनुहारमा चिन्ताको रेखा देखियो।
रात गहिरिँदै थियो। आगोको छेउमा परी र राहुलको कुराकानी गहिरो बन्दै गयो। उनीहरूका आँखाहरू जुधे, र हावामा मायाको उष्णता फैलियो। राहुलले बिस्तारै पारीको हात समाते, "तिमीले मलाई थप्पड हान्दा पनि म तिमीबाट टाढा रहन सकिनँ," उनले बिस्तारै भने। परीको गाला रातो भयो, उनले हल्का मुस्कुराउँदै भनिन्, "तिमी साँच्चै अनौठो छौ।"
त्यहीबेला, संगीतको धुन बाहिरसम्म फैलियो। राहुलले परीलाई उठाए, "नाचौं?" उनले सोधे। परीले एकछिन हिच्किचाइन्, तर उनको हात समातेर नाच्न थालिन्। उनीहरूको शरीर नजिक आयो, राहुलको हात परीको कम्मरमा अडियो। उनीहरूको सास एकअर्कासँग मिसिन थाल्यो। परीले राहुलको आँखामा हेर्दा उनको मुटु जोडले धड्कियो। अचानक, राहुलले परीलाई नजिक तानेर उनको ओठमा हल्का चुम्बन गरे। पारी एकछिन अचम्ममा परिन्, तर उनले पनि बिस्तारै जवाफ दिइन्। उनीहरूको पहिलो चुम्बनले रातलाई अझ रोमान्टिक बनायो।
सिमरनले टाढाबाट यो देखिन् र रिसले बाहिर निस्किइन्। तर परी र राहुललाई कसैको वास्ता थिएन। पार्टी सकिएपछि, परी आफ्नो कोठामा गइन्। उनको मनमा राहुलको स्पर्श र चुम्बनको न्यानोपन बाँकी थियो। ढोका ढकढक भयो। ढोका खोल्दा राहुल उभिएको थियो, उनको आँखामा चाहना चम्किरहेको थियो। "म तिमीलाई एक्लै छोड्न सकिनँ," उनले भने।
परि का बाबा ले अलि धेरै रख्सी पिएर। उनका साथीहरु ले उनलाई उनको कोठा मा छोडेर आफ्नो - आफ्नो घर तिर लागेका थिए।
परीले उनलाई भित्र बोलाइन्। कोठाको मधुरो उज्यालोमा उनीहरू नजिक आए। राहुलले परीको कपालमा हात राखे, बिस्तारै उनको गालामा सुम्सुम्याए। "तिमी संसारकी सबैभन्दा सुन्दर केटी हौ," उनले मिठो सोरमा भने। परीले लजाउँदै आँखा झुकाइन्। राहुलले उनलाई अँगालोमा बेरे, र उनीहरूको ओठ फेरि जोडियो। यो चुम्बन गहिरो र भावुक थियो। उनको हात पारीको कम्मरबाट तल सर्यो, उनको शरीरको हरेक वक्रमा प्रेमको स्पर्शले भरियो।
परीले राहुलको काँध समातिन्, र उनीहरू बिस्तारै ओछ्यानतिर लागे। राहुलले परीलाई ओछ्यानमा राखे, उनको खैरो कपाल सिरानीमा फैलियो। उनले पारीको घाँटीमा चुम्बन गरे, बिस्तारै उनको काँधसम्म पुगे। परीको सास तातो भयो, उनले राहुलको टाउको समातेर नजिक तानिन्। "मलाई तिमीप्रति अनौठो आकर्षण छ," उनले सानो सोर निकालिन। राहुल मुस्कुराए, र उनीहरूको शरीर एकअर्कामा बेरियो। उनीहरूले रातभर एकअर्काको न्यानोपनमा हराए, चुम्बन र स्पर्शले भरिएको प्रेमको पहिलो रात बिताए।
भोलिपल्ट बिहान, परी राहुलको छातीमा टाउको राखेर सुतेकी थिइन्। सूर्यको किरणले कोठा उज्यालो बनायो। तर अचानक राहुलको फोन बज्यो। उनले फोन उठाए, र उनको अनुहारको रंग उड्यो। "के भयो?" परीले सोधिन्। राहुलले दुखी स्वरमा भने, "सिमरन... उसले राति धेरै रक्सी पिएर गाडी चलाई, र दुर्घटनामा परेकी छ। अस्पतालमा छे।" परी स्तब्ध भइन्। उनको मनमा अपराधबोध जाग्यो, "के यो हाम्रो कारणले भयो?"
राहुलले टाउको निहुराए, "मैले उसलाई रोक्नुपर्थ्यो। म दोषी छु।" पारीको आँखाबाट आँसु झरे, "हामीले हिजो रात जे गर्यौं, त्यो सायद गल्ती थियो।" राहुलले उनको हात समात्न खोजे, तर परी पछि हटिन्। "मलाई एक्लै बस्न देऊ," उनले भनिन्। राहुल चुपचाप निस्किए, उनको मन भारी थियो।
केही दिनपछि, सिमरनको अवस्था सुध्रियो, तर उनले राहुलसँग सम्बन्ध तोडिन्। गाउँमा कुरा फैलियो—राहुल एक लापरवाह र बिग्रिएको केटा हो भन्ने छाप पर्यो। कोही-कोहीले परीलाई पनि दोष दिए, "यो विदेशबाट आएकी केटीले हाम्रो समाज बिगार्छे।" विक्रान्तले यो सुनेर छोरीलाई सम्झाए।"मान्छेले जे भने पनि, तिमी आफ्नो मनको कुरा सुन।" तर परीको मनमा राहुलप्रति माया र सिमरनको दुर्घटनाको पीडा दुवै बाँकी थियो।
More नेपाली कथाहरु :
१ . Nepali Love Story | अभिनाश र राधिकाको प्रेम
२ . त्यो रात । नेपाली गोप्य प्रेम कथा
हजुरहरूलाई यो कथा कस्तो लाग्यो, जस्तो लाग्यो त्यस्तै प्रतिक्रिया दिनुहोला !!धन्यवाद!!
Post a Comment